“Hoi, hoe gaat het met je?”
Ik antwoord met goed en ze geloven me, want ik lach erbij. Maar eigenlijk gaat het helemaal niet goed. Ik voel me leeg, eenzaam en verdrietig, maar dat laat ik niet zien aan de buitenwereld. Ik houd iedereen voor de gek, laat ze maar denken dat het goed met mij gaat, laat ze maar in die waan en in tussentijd slokt het donkere gat mij op.
Hoe vaak hebben we een vertekend beeld van iemand of iets? Iemand heeft een lach op zijn gezicht en zegt dat het goed gaat. Dan gaan we daar toch van uit?
Nu even kijken naar decubitus.
We zien een oppervlakkig plekje op de huid tevoorschijn komen. Het is vrij onschuldig en zijn er gelukkig op tijd bij. We gaan weer met zijn allen letten op de vocht en voeding van iemand, we geven meer wisselligging, we hebben weer een wake-up call gehad!
Het “plekje” zegt dat het goed gaat. Maar is dit echt wel zo? Wie zegt dat er van binnen niet een groot diep gat zit waar bacteriën hun werk kunnen doen en voor meer beschadigd weefsel aan het zorgen zijn?
Kijk verder want hoe onschuldig het ook lijkt te zijn, het kan in werkelijkheid zoveel erger zijn.
En waarom een schouderklopje als we goed bezig zijn met genezen/behandelen?
Preventie: Voorkomen is beter dan genezen. Laten we onszelf een schouderklopje geven als we goed bezig zijn met preventie. Dat de buitenkant er goed uitziet en het ook correspondeert met de werkelijkheid.
Team Jacare
Heb jij vragen over decubitus?
Stel ze ons en Google ze alsjeblieft niet.
Onze missie is onder andere bewustzijn creëren rondom decubitus en dat betekent ook informeren en onze kennis delen. Stel je vragen gerust.
