Een interview met de kleindochter van 26 jaar jong over haar oma die decubitus heeft.
Een interview over decubitus
Wil je eens iets vertellen over je oma en jullie band?
“Mijn oma is 84 en altijd heel zelfstandig geweest. Ze is iemand met veel humor, altijd in voor een praatje. We zien elkaar al mijn hele leven wekelijks en sinds ze in het verpleeghuis ligt ga ik het liefste nog vaker. We hebben een hechte band.”
Hoe gaat het nu met haar?
“Eerlijk gezegd… slecht. De decubituswonden zijn flink, het is categorie 4 (weet ik nu inmiddels). Ze heeft best wel veel pijn.”
Wat doet het met jou om haar zo te zien?
“Ik word daar toch wel verdrietig van. Ze was altijd zo levendig en nu zie ik haar soms met tranen in haar ogen van de pijn. Ik voel me wel ook machteloos, net als mijn ouders. Ik kan er maar niet aan wennen om haar zo te zien. Heftig hoor.”
Kun je beschrijven wat je ziet als je bij haar bent?
“Ja, de wonden zijn best heftig begrijp ik (ik heb ze nog niet gezin) en je ruikt ze ook. Ik wist eerst niet eens wat doorligwonden waren, maar had ook nooit gedacht dat het zó ernstig kond zijn. Je ziet dat dit haar hele kwaliteit van leven aantast. Daarbij schaamt ze zich ook omdat je het kunt ruiken.”
Wat zou je willen meegeven over decubitus wat belangrijk is?
“Dat deze doorligwonden zoveel meer is als ‘een wondje’. Het kan een enorme impact hebben, niet alleen lichamelijk, maar ook emotioneel, voor de patiënt én voor de familie. Wat mijn oma nu meemaakt, gun ik echt niemand.”
Wat geeft jullie nog wel kracht in deze situatie?
“De momenten dat ze weer hard kan lachen of een verhaal vertelt over vroeger. En dat we haar kunnen laten voelen dat ze er niet alleen voor staat. Maar ik hoop echt dat dit verhaal kan helpen voorkomen dat anderen hetzelfde moeten doormaken.”
