De huisarts verwees ons al snel door naar het ziekenhuis. Toch maar even een foto laten maken. We stapten weer dapper op de fiets, de kleine meid natuurlijk wel in haar fietsstoeltje.
Ik hoorde haar af en toe snikken, mijn kleine meisje, wat had ik dit graag over genomen van haar.
Uit de foto’s bleek dat er een deukje in haar botje zat, aangezien het wat kwetsbaar is, werd er besloten gips om te doen.
Onze kleine kleuter, die op ontdekking uit gaat, ondernemend is, mocht nu ineens 2 á 3 weken niet lopen. Leg dat een kleine eigenwijs ding maar eens uit. Maar ik moet zeggen, ze deed het keurig, ze werd behendig in verplaatsten zonder te steunen op haar voetje. Ze mocht pijnstillers hebben en die gaven we haar ook.
Na een aantal dagen merkte we dat ons meisje echt veel pijn had, niets hielp meer. Wij besloten terug te gaan naar het ziekenhuis. Het gips had er een week opgezeten, maar werd er nu even afgehaald ter controle.
Wat we aantroffen liet ons best een beetje schrikken. Het schaafwondje was nu geen schaafwondje meer.